 | ||||
| นางเพ็ญทิวา สารบุตร |
เมื่อ 1 มิ.ย.38 เป็นวันแรกของการทำงานสาธารณสุขในฐานะข้าราชการ ซี 2 ในตำแหน่ง เจ้าพนักงานสาธารณสุขชุมชน 2 แบบว่าเป็นข้าราชการคนแรกของครอบครัว........พ่อแม่ ญาติๆต่างภูมิใจกันเป็นที่สุด ทำงานที่ รพ.สต.นาก๊อก สมัยนั้นเป็น สถานีอนามัยบ้านนาก๊อก พ่อกับแม่บอกว่า ชื่อแปลกๆ แปลว่าอะไร ฉํนก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำงานที่นั่น ทีมงานเป็นชายสองคนหญิงหนึ่งคน ดิฉันไปเป็นคนที่ 4 งานรับผิดชอบเยอะมาก ประกอบด้วย 4 ด้าน ส่งเสริมสุขภาพ รักษา ป้องกัน และฟื้นฟู ซึ่งในตัวบุคลากร 1 คน ต้องเป็นทุกอย่าง (เมื่อก่อนเราไม่เคยพูดถึงเรื่องวิชาชีพ) งานสารพัดที่เรามีความรู้ ร่ำเรียนมา รักษาพยาบาล วางแผนครอบครัว รับฝากครรภ์ ทำคลอด พันสำลี นึ่งเครื่องมือ สร้างเสริมภูมิคุ้มกันโรค อบรม อสม. และทำความสะอาด รพ.สต. (งานอาจจะยังไม่หมดนะคะ)
มีเพื่อนร่วมงาน มีสังคม ของเพื่อนๆที่เป็นวัยรุ่นในสมัยนั้น ที่รักใคร่กลมเกลียวกันมาก ไปไหนไปกัน ทำงานช่วยเหลือกัน ส่วนใหญ่ทุกคนอยู่ต่างถิ่นต่างอำเภอแล้วมาทำงานที่อำเภอขุขันธ์ ถ้าไม่คั่นด้วยอำเภอ ภูสิงห์พวกเราก็คงได้เป็นอำเภอติดชายแดน.....
ทำไมถึงเลือกมาทำงานที่นี่ ตอบไม่ยากค่ะ เพราะดิฉันไม่รู้จักอำเภอไหนเลย รู้จักชื่อแต่ไม่รู้จักว่าอยู่ตรงไหนเพราะไม่เคยไป สำหรับเมืองขุขันธ์ ดิฉันรู็จักว่า เป็นเมืองเก่า....เกือบจะได้เป็นจังหวัดแล้ว แต่ติดด้วยเหตุผลบางประการที่ดิฉันไม่ทราบว่าเพราะอะไร จึงยังคงเป็นอำเภอขุขันธ์มาจนถึงปัจจุบัน ห่างจากตัวจังหวัดประมาณ 60 กิโลเมตร มาครั้งแรกนั่งรถประจำทางสายศรีสะเกษ - ขุขันธ์มาเลย กลัวหลงมาก ลงที่หน้าวัดกลางแล้วเดินต่อมาจนถึง สสอ.ขุขันธ์ มานึกถึงตอนนี้ขำตัวเองมากๆ 18 ปีที่แล้ว ทำอะไรแบบเด๋อๆเยอะมาก
มาอยู่ที่ สอ.นาก๊อก 7 วันแรก ฟังเขมรได้แปลแต่แปลไม่ออก พูดไม่ได้ ถ้ารักษาคนทั่วไปก็ยังคุยกันได้ แต่ถ้าเป็นคนสูงวัยมีปัญหามากเพราะท่านจะไม่พูดภาษาไทยเลย เป็นเขมรล้วนๆ ต้องมีคนช่วยแปล เสียน้ำตาไปหลายหยด เครียดมาก สุดท้ายก็ตั้งใจฟัง พยายามหัดฟัง หัดพูด ไม่เกินสองเดือนเริ่มเข้าใจ และสื่อสารได้หลายคำ ยังชมตัวเองเลยว่าเก่งมากๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น